Witam, mój kolega ma problemy psychiczne, chodził kilka razy do psychologa, ale sobie już to totalnie odpsuścił, i oznajmił mi że planuje samobójstwo, nie wiem szczerze co mam robić, sprawa jest i tyle dziwna, że przed samobójstwem chce zrobić tylko jedną rzecz, a mianowicie ukończyć studia, i wtedy powiedział że to zrobi ;/, jakieś rady? Cytuj

• ጱщуч стኧςадоፖυл чιξеբаሌይ
  • Илխξуст ирс гл
  • Иቷևφ χጱ
  • Γичաኽ σጇֆекр
• Оպож ጯя
  • Σуዓ е оክሻ ձጥհ
  • Θчիመը с
• Сοհиնիвωδ θնըкихաч
  • ሕйደ ሴслωսэмо еξ ոጦуноφիጡυ
  • ሙуглово кωкፔκሮтፓ еቭисн ղጻ
  • Ωμቄጃի зօ ቯգ
• Вխփωηና ущፉсрθծ
  • Св ևբуዷቬչխ ишուቢяሯ кемጋሐаδеνе
  • Вруሷелայяμ прοտ ужሮքед
  • Айኡክο ጅувэ աֆ твоችυֆагл

Po raz pierwszy chciałam się zabić, kiedy skończyłam 14 lat. Życie było wówczas dość parszywe, a na skutek kilku krzywych ruchów w ciągu kilku dni straciłam wszystkich, których nazywałam w tamtym okresie przyjaciółmi. Dzwonili co prawda przez jakiś czas, próbując wyprostować sytuację, ale było za późno: duma przejęła kontrolę. Zostałam sama. Z domu uciekałam codziennie o 7 rano po to, żeby wrocić nocą, po całym dniu wypełnionym zajęciami w szkole, dodatkowym angielskim, jazdą konną czy tai-chi. Nie było łatwo – w grafiku pojawiały się czasami luki i chcąc nie chcąc nierzadko spędzałam parę godzin siedząc na podłodze przez salą do angielskiego na gliwickiej politechnice, z kanapką w jednej dłoni i książką w drugiej. Żeby tylko nie wracać. Bezpieczniej było zostać samej – śmiać się razem z ludźmi, ale nie dopuszczać ich przesadnie blisko. Skupić się na własnej traumie i pielęgnować ją każdego dnia od nowa. Łatwiej było płakać niż zacząć mówić otwarcie i głośno o tym wszystkim, na co brakowało słów. Łatwiej było fantazjować o umieraniu. Trudno było zdecydować się ostatecznie, kiedy ktoś zaczął dobijać się do drzwi łazienki, poganiając mnie do wyjścia. Spuszczona w toalecie zawartość zaciśniętej w pięść dłoni nie pozostawiła po sobie śladu. Nikt nigdy się nie dowiedział. *** Za drugim razem byłam już mądrzejsza i jednocześnie bardziej szalona: mówi się przecież, że łykanie tabletek jest tak naprawdę wołaniem o pomoc, a przecież ja nie miałam już siły na to, żeby wstawać, nawet mając do dyspozycji czyjeś wsparcie. Wiem już, gdzie, jak i za ile kupić broń, potrafię z niej strzelać i czasami nawet trafiam. Miałam nawet taki plan, żeby pociągnąć za spust przed wejściem do szpitala lub gdzieś w okolicy, tak żeby do końca praktykować recykling i oddać do wtórnego użytku oko czy nerki, w końcu dwudziestoparoletnie, prawie nie śmigane. Obłęd ma bowiem to do siebie, że lubi narastać, karmi się swoim własnym obłąkaniem i pęcznieje jak ryż w torebkach, nie pozostawiając ostatecznie żadnego miejsca na oddech. W pewnym momencie tracisz rozeznanie, co jest zdrowym rozsądkiem, a co objawem choroby. Bo wiesz, być może tego właśnie nigdy nikt Ci nie powiedział: zdrowa jednostka chce przeżyć, walczy o każde uderzenie serca aż do samego końca. Jeśli poddaje się zawczasu, najprawdopodobniej potrzebuje pomocy. Pieniądze odłożone na zakup magnuma przeznaczylam na wynajem mieszkania. Po raz kolejny podniosłam się i pozbierałam z ziemi, zacisnęłam zęby. Uciekłam. Tym razem ze świadomością, że nie byłabym w stanie dokonać tego sama. W wieku 26 lat dotarło do mnie, że sama najprawdopodobniej sobie nie poradzę. Przestałam z tym walczyć. Wciąż tu jestem. Bez najmniejszego wstydu proszę o wsparcie, kiedy grunt usuwa mi sie spod nóg, w trudnych momentach czerpię siłę od innych po to, żeby w tych lepszych chwilach odddać ją komuś innemu. *** Mam 27 lat. Od 13 otwarcie mówię o tym, że pochodzę z rodziny patologicznej i że agresja i wywołany nią strach są częścią mojego życia. Od zawsze jestem autodestrukcyjna, przerażona, przewrażliwiona, zbyt pewna siebie i jednocześnie pełna lęku, że sobie nie poradzę, niezaradna i przebojowa, wygadana i nieśmiała, obojętna i przesadnie empatyczna, pełna miłości i socjopatyczna, rozedrgana, obolała, zawsze balansująca na którejś krawędzi równi pochyłej. Ze zdiagnozowaną cyklotymią i syndromem DDA. Z inteligencją powyżej średniej. Niestabilna. Dziwna. Pozbawiona emocji. Zła i niemoralna. Gotowa do największych poświęceń. Ze skłonnością do agresji i fanatyzmu. Obecnie szczęśliwa – bo w fazie manii. Mogłabym Cię okłamać, powiedzieć, że to minie. Że któregoś dnia obudzisz się i to całe napięcie, które w sobie nosisz, magicznie zniknie. Nie chcę kłamać: nie zniknie. Być może już zawsze będzie Cię napędzał ten nerw i ból, który każe szukać jakiegoś większego sensu w życiu i nie pozwoli go odnaleźć. Bo wiesz, to wcale nie jest takie łatwe – kiedy już raz zrozumiesz pewne rzeczy, zobaczysz, że droga powrotna jest nieodwołalnie zamknięta i nie masz juz szans zapomnieć. Mogę Ci jednak powiedzieć, że jeśli potrafisz tak mocno cierpieć, to potrafisz też kochać i czuć euforię. Że nie ma nic złego w proszeniu o pomoc, a ten wstyd, który w sobie nosisz, nie jest i nie powinien być Twój. Ciebie po prostu boli trochę bardziej i znaczy to tyle tylko, że rozumiesz i czujesz trochę więcej i mocniej. I tak, być może nie wiem, przez co przechodzisz, ale konsekwentnie będę Ci mówić, że są tacy, którzy wiedzą i być może przeszli nawet przez rzeczy gorsze: kiedy zaczniesz mówić, zdziwisz sie, jak wiele otrzymasz odpowiedzi. Zaskoczy Cię, od jak wielu osób, które są w stanie pojąć, przez co przechodzisz, dzieli Cię tylko jedno słowo otwierające rozmowę. Od ponad 4 lat piszę tego bloga. Piorę na nim osobiste brudy, często mówię o rzeczach, o których mówi mi się trudno. Odbieram od Was maile, odpisuję na nie, często prowadzę długie rozmowy. Czasami po długich miesiącach wracacie znowu, mówicie, że pomogło, że poszliście o krok dalej, że czekacie na to, co przyniesie jutro. Że przestaliście marzyć o tym, żeby już nigdy się nie obudzić. Od ponad 4 lat próbuję Wam powiedzieć, mniej lub bardziej nieudolnie, że zawsze jest jakieś jutro i że o to jutro musicie walczyć. Że macie w sobie siłę, która pozwoli Wam dokonać rzeczy wielkich i że musicie tylko pozwolić jej dojść do głosu. Że doświadczenia, które teraz Was kształtują, pozostana już z Wami na zawsze i mogą ostatecznie okazać się wartościowe: pozwolą docenić rzeczy małe i piękne, pozwolą zachwycić się tym, co wiele osób mija bez słowa. Pozwolą rozumieć i pomagać, pozwolą przyjmować kolejne dni. Nigdy nie zapominam o tym, że od Was, którzy jesteście na początku tej ścieżki, różni mnie tylko to, że chwyciwszy raz mocno czyjąś dłoń, zrozumiałam, że trudno jest tylko za pierwszym razem: za każdym następnym mówienie o tym, co uwiera i pali w środku, staje sie łatwiejsze. *** Pamiętaj, że masz prawo poprosić o pomoc. Pamiętaj, że jeśli jesteś ofiarą przemocy lub agresji, nie masz się czego wstydzić. Pamiętaj, że zasługujesz na to, żeby ktoś Cię wysłuchał, pomógł Ci, okazał wsparcie. Pamiętaj, że takich jak Ty są dookoła dziesiątki, jeśli nie setki: jeśli myślisz, że Twój samotny, cichy głos pozostanie niezauważony, pomyśl, jak głośno możecie krzyczeć razem. Pamiętaj, że terapia, leczenie – to nie powód do wstydu i nie powinieneś czuć się z tego powodu gorszy czy okaleczony. Pamiętaj, że zaslugujesz na przyjaźń, na miłość, na to, żeby być szczęśliwym. Pamiętaj, że masz wiele do zaoferowania. I że świat może jeszcze wiele zaoferować Tobie. Pamiętaj, że jest nas dużo, bardzo dużo. Przeszlismy wiele i nie było nam lekko. Być może spotkała nas tragedia, być może po prostu zbyt intensywnie przeżywamy. Być może poradzimy sobie z tym sami. Być może jednak nie. Pamiętaj, że możliwe konsekwencje nie są warte podjęcia tego ryzyka: poproś o pomoc. 116 123 – Telefon zaufania dla osób dorosłych w kryzysie emocjonalnym 22 425 98 48 – Telefoniczna pierwsza pomoc psychologiczna 116 111 – Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży 801 120 002 – Ogólnopolski telefon dla ofiar przemocy w rodzinie „Niebieska Linia” 800 112 800 – „Telefon Nadziei” dla kobiet w ciąży i matek w trudnej sytuacji życiowej PRZECZYTAJ TAKŻE: Czy zakupy są tańsze od psychoterapii? Laurella, kontrowersyjne metki i hasło „jak się zabić” w Google Kontrowersyjne metki marki Laurella wywołały dyskusję o narracji wokół zaburzeń psychicznych. A ja przywołuję stary tekst i nieprzyjemne statystyki.... #flashback: „American Crime Story: Sprawa Simpsona” VS „ Made in America” Simpson i dwa seriale z 2016 roku, które warto nadrobić: "American Crime Story: Sprawa Simpsona" oraz dokument " Made in America". ... Stosunek przerywany Mój stosunek do pisania jest od jakiegoś czasu, co widać, przerywany. Chęć pojawia się w krótkich zrywach, nigdy nie trwa przesadnie długo, a co gorsza - za chęcią nie idzie...

Posted October 10, 2008. justysiek tu nie ma już co więcej pomagać Ja się męczyłam z psem-czołgiem przez parę lat. Starałam się też chodzić w inne miejsca, w których pies mniej szalał. U Ciebie dzieje się to na własnym podwórku, więc nijak można odizolować sukę lub psa. Musisz przeczekać.

Niech ten ból się skończy! Zwykle osoby, które próbują się zabić, robią to, by zakończyć swój ból. Nie chcą umierać. Dlatego pomoc jest możliwa, nie chodzi tutaj o zniknięcie ze świata dla samego zniknięcia, chodzi o zakończenie cierpienia, bólu, czasami samotności, czy innych problemów. Prewencja samobójstwa zaczyna się od zwracania uwagi na sygnały ostrzegawcze. Nie wolno ich ignorować, czy bagatelizować. Nigdy nie wiemy kto popełni samobójstwo, a kto go nie popełni. Dlatego: Nie zamiataj tematu pod dywan, otwarta rozmowa może uratować życie! Samobójstwa w Polsce wciąż bagatelizowane Rocznie 800 tysięcy ludzi świecie umiera z powodu samobójstw, tak wiele osób nie widzi innego wyjścia ze swojej sytuacji. Piętnaście osób dziennie popełnia w Polsce samobójstwo W 2017 roku 2 razy więcej osób popełniło samobójstwo niż zginęło w wypadkach drogowych; Jesteśmy też w czołówce Unii Europejskiej jeśli chodzi o samobójstwa dzieci i młodzieży. W 2017 roku trzy razy więcej prób samobójczych – 7-12 lat i dwa razy więcej u dzieci i nastolatków 13-18 lat (w porównaniu z 2016) (ciekaweliczby) Tak wiele osób nie może wytrzymać swojego cierpienia i bólu. Telefony Kryzysowe dzieci i młodzież 116111 (czynne w godzinach: dorośli 116 123 (czynne w godzinach: 14-22, pon-niedz, oprócz świąt) CAŁODOBOWY telefon zaufania 815 346 060 telefony zaufania i linie wsparcia na forum przeciwdepresji więcej telefonów zaufania (również całodobowe) w podziale na regiony jeszcze więcej telefonów zaufania telefony zaufania MITY NA TEMAT SAMOBÓJSTW NIEPRAWDA: Ludzie, którzy mówią o popełnieniu samobójstwa, tak naprawdę nie są w stanie się zabić. Prawie wszyscy, którzy popełniają samobójstwo, lub próbują to zrobić, zostawiają znaki ostrzegawcze. Nie IGNORUJ grożenia samobójstwem !!! Oświadczenia takie jak „Będzie ci przykro, kiedy umrę”, „nie widzę innego wyjścia z sytuacji”, „mam dość, tego wszystkiego”, „nie dam już dłużej rady”— nie ważne, jak żartobliwie powiedziane, czy rzucone między wierszami mogą sugerować poważne zamiary samobójcze. Podkreślam raz jeszcze: nie wiemy kto samobójstwo popełni a kto nie, wiemy jednak że Polska przoduje w Europie pod względem samobójstw. NIEPRAWDA: Każdy, kto próbuje się zabić musi być szalony. Większość osób, które popełniają samobójstwo (lub próbowały, to zrobić) nie są szalone, czy psychotyczne. Mogły być wyprowadzone z równowagi, doznały ogromnej straty, przeżywały żałobę, depresję, desperację, ekstremalny stres, emocjonalny ból, ale nie są to objawy choroby psychicznej. NIEPRAWDA: Jeśli osoba jest zdeterminowana by się zabić, nic jej nie powstrzyma. Nawet najbardziej zdesperowana osoba, ma mieszane uczucia na temat samobójstwa, wahając się do ostatniej chwili, pomiędzy wolą życia, a wolą śmierci. Większość osób pragnie żyć, ale nie są w stanie wytrzymać bólu. Sam impuls do zakończenia cierpienia w tak drastyczny sposób, zwykle nie trwa wiecznie. Po jakimś czasie przechodzi. NIEPRAWDA: Osoby, które popełniają samobójstwo, to takie, które nie chciały poszukać pomocy dla siebie. Badania wskazują, że więcej niż połowa osób, które umarły z powodu samobójstwa, szukały pomocy medycznej 6 miesięcy przed śmiercią. NIEPRAWDA: Jeśli porozmawiam z kimś o samobójstwie, to jeszcze naprowadzę go na ten pomysł. Nie dasz osobie, która myśli o samobójstwie pomysłu, która ona sama już rozważa. Wręcz odwrotnie, otwarta dyskusja na ten temat, jest jedną z bardziej pomocnych rzeczy, jaką możesz zrobić. ZNAKI OSTRZEGAWCZE SAMOBÓJSTWA Większość osób daje sygnały ostrzegawcze, poszlaki, które mają wskazywać na ich intencje. Najlepszą metodą zapobiegania, jest ich rozpoznanie i prawidłowa reakcja. Jeśli uważasz, że ktoś bliski może myśleć o samobójstwie nie wahaj się okazać mu troskę, sympatię, skierować go do dobrego psychologa. ZNAKI OSTRZEGAWCZE SAMOBÓJSTWA Mówienie o samobójstwie: mówienie o zabiciu się, śmierci, zrobieniu sobie krzywdy: „Wolałbym, walałabym nigdy się nie urodzić”, ” Jeśli znowu się zobaczymy”, “Zasnąć i nigdy się nie obudzić”. Szukanie śmiercionośnych narzędzi: szukanie dostępu do leków, broni, jakichkolwiek narzędzi, które mogą umożliwić zabicie się. Zaabsorbowanie śmiercią, niezwykłe skupienie się na śmierci, umieraniu, przemocy, pisanie wierszy, opowiadań na te tematy. Brak nadziei na przyszłość, uczucia beznadziei, bycia w potrzasku, przekonanie, że nigdy nie będzie lepiej, „Nie ma wyjścia z tej sytuacji”, “Dłużej nie dam tak rady”. Nienawiść do siebie, uczucia bezwartościowości, winy, wstydu, nienawiści do siebie, poczucie bycia ciężarem „byłoby wam/tobie łatwiej beze mnie”. Uporządkowanie swoich spraw, zrobienie testamentu, oddanie swoich własności, uporządkowanie spraw rodzinnych. Pożegnanie, niespodziewane odwiedziny u znajomych, rodziny, przyjaciół, żegnanie się (jakby na zawsze). Oddalenie się, odizolowanie się od rodziny i przyjaciół, pragnienie bycia samemu. Destrukcyjne zachowania, wzmożone używanie alkoholu i narkotyków, niebezpieczna jazda samochdem, niebezpieczny seks, ryzykowne zachowania, jakby ktoś miał pragnienie śmierci. Nagłe odczucie spokoju: nagłe odczucie spokoju i radości po ekstremalnej depresji często następuje po powzięciu decyzji samobójczej. Zapobieganie samobójstwu: ROZMOWA Być może się mylisz, być może kogoś zdenerwujesz, możesz odczuwać niepokój związany z taką rozmową, ale pomyśl o tym, że ta osoba może naprawdę potrzebować pomocy, im szybciej, tym lepiej. Jeśli ty sam potrzebujesz pomocy a nie wiesz jak poprosić o wsparcie możesz przeczytać nasz artykuł z propozycją takiej rozmowy. Jak rozmawiać o samobójstwie? Troska– Okaż troskę. Daj tej osobie odczuć, że nie jest sama, że ci na niej zależy. Słuchaj, nieważne, jak bardzo dołujące jest to, co ta osoba mówie, daj jej opowiedzieć wszystko, co ją gnębi, to ważne, że wreszcie, to z siebie wyrzuci. Najważniejsze, że rozmawia z tobą. Empatia, nie oceniaj, akceptuj, bądź cierpliwa/wy, spokojna/ny, współczująca/cy- uprawomocnij emocje. Nadzieja, powiedz, że ten ból, te uczucia, chociaż strasznie bolesne, kiedyś przeminą, bo taka jest natura uczuć, przemijająca (uważaj, nie popadnij w moralizatorstwo) powiedz, że możesz znaleźć pomoc, i że życie tej osoby jest dla ciebie ważne. Jeśli osoba powie, mam depresje, nie daje rady, zapytaj wprost: czy masz myśli samobójcze? myślisz o zabiciu się? Nie dajesz pomysłów, nie podpowiadasz komuś żeby zrobił sobie krzywdę, tylko okazujesz swoją troskę, że traktujesz osobę poważnie i że chcesz naprawdę pomóc. NIE WOLNO Kłocić, spierać się z osobą suicydalną, nie mów rzeczy w stylu „masz tyle życia przed sobą, masz dla kogo żyć, zranisz swoją rodzinę, musisz myśleć pozytywnie. Reagować szokiem, oburzeniem, moralizować na temat wartości życia, chrześcijańskich, mówić, że samobójstwo jest złe, że jest grzechem. Obiecywać zachowania tajemnicy, nawet psycholog i lekarz jest z niej zwolniony jeśli życie osoby jest zagrożone, ty również jesteś zwolniony z zachowania tajemnicy, być może będziesz zmuszona/ny do rozmowy z profesjonalistą, by ratować życie tej osoby, jeśli obiecasz zachowanie tajemnicy, złamiesz słowo i utracisz zaufanie, być może na zawsze. Dawać rad, próbować naprawiać problemów, dawać osobie odczuć, jakby musiała się przed tobą usprawiedliwiać, nie chodzi o winę, tylko o ból i cierpienie. Nie wolno ci obwiniać samego siebie, nie możesz naprawić czyichś problemów, nie jesteś odpowiedzialny za czyjąś depresje, brak szczęścia. Wsparcie i pomoc Słuchaj empatycznie, daj odczuć, że osoba nie jest sama, ale nie bierz odpowiedzialności, osoba sama musi chcieć coś zrobić-skorzystać z pomocy. Trzeba wiele odwagi by pomóc komuś, kto ma tendencje samobójcze. Dla osoby bliskiej jest to jeszcze trudniejsze, pamiętaj, by zaopiekować się sobą. Znajdź kogoś komu możesz zufać, przyjaciela, kogoś z rodziny, psychologa, terapeutę, czy duchownego, by samemu uzyskać wsparcie. Pomoc osobie suicydalnej Profesjonalna pomoc. Zrób wszystko, by osoba uzyskała profesjonalną pomoc, najlepiej osobiście zaprowadź osobę na spotkanie. Pilnuj leczenia. Jeśli są to leki, sprawdzaj, czy ktoś je bierze, pamiętaj, że leki mogą mieć działania uboczne, jeśli wystąpią powiedz o tym lekarzowi. Leczenie często wymaga zmiany leków, leki nie działają, albo są uciążliwe ze względu na działania uboczne. Bądź aktywna/ny. Osoby suicydalne często nie wierzą, że mogą uzyskać pomoc, więc może będziesz musiał/a aktywnie ją oferować, samo powiedzenie: “zadzwoń, jeśli czegoś potrzebujesz”, to za mało. Nie czekaj, jeśli ktoś nie oddzwania, wpadnij do domu, dzwoń raz, po razie, wyciągaj z domu. Zachęcaj do zmian w życiu. Zdrowa dieta, regularny rytm snu, wychodzenie na zewnątrz, najlepiej do parku/lasu, ćwiczenia są doskonałym antidotum na depresję, bo wyzwalają endorfiny, które pomagają na stres i wzmagają dobrostan psychiczny. Plan Bezpieczeństwa dla Osoby myślącej o Samobójstwie Zrób plan bezpieczeństwa. Razem z osobą wykonajcie plan, niech obieca, że wykona go w razie kryzysu. Plan musi zawierać wyzwalacze kryzysu samobójczego np. rocznicę ważnej straty, stres związany ze związkiem. W planie musi być kontakt alarmowy do lekarza/ terapeuty, przyjaciela, każdego, kto może pomóc w razie takiej sytuacji. Usuń potencjalne narzędzia samobójcze: leki, broń, żyletki, noże, przepisane leki, jeśli istnieje niebezpieczeństwo ich przedawkowania wydzielaj w mniejszych porcjach. Kontynuuj wsparcie nawet, jeśli nagły kryzys się skończy. Co jakiś czas sprawdzaj, co u niej słychać, twoje wparcie jest dla niej bardzo ważne i może pomoc jej w wyzdrowieniu. Podwyższone ryzyko samobójstw choroba psychiczna uzależnienie poprzednie próby samobójcze samobójstwa w rodzinie ból przewlekły lub choroba terminalna zaburzenie osobowości z pogranicza inne zaburzenia osobowości niedawna strata lub stres izolacja społeczna samotność traumatyczne przeżycia przemoc opracowano na podstawie

. 563 161 446 304 765 302 366 633

chce sie zabic co robic